Σήμερα ο διάσημος βρετανός επιστήμονας Richard Dawkins αναζητά ικανά νομικά ερείσματα για να σύρει στα βρετανικά δικαστήρια τον Πάπα κατά την επίσημη επίσκεψή του τον ερχόμενο Σεπτέμβριο στη Βρετανία, ως υπεύθυνο για τη συγκάληψη κρουσμάτων παιδοφιλίας Ρ/Κ ιερέων. Ένα χρόνο πριν, στο κήρυγμά του την Κυριακή των Αγ. Πάντων ο αρχιεπίσκοπος Κολωνίας Meisner είχε επιτεθεί στο βρετανό επιστήμονα για τα επιστημονικά του συμπεράσματα στη σφαίρα της βιολογίας. Τα είχε χαρακτηρίσει φυλετιστικά, ναζιστικά κι απάνθρωπα ( http://www.spiegel.de/panorama/0,1518,658589,00.html ).
Ο ακήρυκτος πόλεμος μεταξύ της νέας τάξεως πραγμάτων αφ'ενός και των θρησκειών γενικότερα αφ΄ετέρου, στοχοποιεί τους επικεφαλής των δύο αντιμαχόμενων ρευμάτων. Πρόκειται για πόλεμο προσώπων όχι ιδεολογιών, για το λόγο ότι πλέον η προβολή των προσώπων μέσω των μέσων ενημέρωσης τα ειδωλοποιεί και η πιθανή πτώση τους συμπαρασύρει πλήθος οπαδών.
Κατ'αυτό τον τρόπο, επιστρατεύονται διάφορες τακτικές ώστε να πληγεί η εικόνα του πρώτου, του ηγέτη, του ποιμένα, κατά το 'πατάξω τον ποιμένα και διασκορπισθήσονται τα πρόβατα της ποίμνης' (Ματθ. 26:31). Όταν λοιπόν βλέπουμε εξωεκκλησιαστικούς και μάλιστα δηλωμένους αθεϊστές ως ο Richard Dawkins να προασπίζονται τα δικαιώματα των θυμάτων Ρ/Κ ιερέων, αυτό δεν το κάνουν φυσικά για να αποκαταστήσουν το τρωθέν εκκλησιαστικό ήθος της Ρ/Κ Εκκλησίας παρά για να αποδείξουν ότι η τελευταία είναι ένα ανθρώπινο κατασκεύασμα αντί για θεανθρώπινος οργανισμός, με πρόσωπα διεφθαρμένα αντί για πρότυπα ηθικής, όπως αυτά επαγγέλλονται ότι είναι.
Γιατί όμως αυτή η αμείλικτη πολεμική τακτική; Γιατί είναι ανάγκη να αποδειχτεί από κάποιους ότι δεν υπάρχει εκκλησιαστικό ήθος; Στα πνευματικά πράγματα ισχύει ό,τι και στα αέρια. Όπως τα αέρια καταλαμβάνουν όλο το χώρο στον οποίο εκχέονται, έτσι και οι ιδεολογίες τείνουν να καταλάβουν όλο το χώρο ο οποίος κενώθηκε από μία προηγούμενη πίστη/ιδεολογία. Χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να διατηρηθεί κανείς θρησκευτικά και ιδεολογικά αδιάφορος, όπως χρειάζεται κάποια προσπάθεια για να διατηρήσουμε ένα χώρο κενό αέρος. Αν λοιπόν, καταφέρουν να αποδείξουν οι πολέμιοι των θρησκειών και ιδιαίτερα του χριστιανισμού ότι δεν υπάρχει εκκλησιαστικό ήθος, τότε πολύ ευκολότερα θα αλώσουν το χώρο της πίστης γεμίζοντάς τον με τη νεοταξική ιδεολογία η οποία λανσάρεται σε όλη της την έκταση κατά τον 21ο αιώνα.
Αυτός είναι και ο λόγος που επέλεξα να αναπτύξω το ζήτημα στη βάση των κατηγοριών που βαρύνουν το Ρ/Κ ιερατείο. Σκοπός μου δεν ήταν να στηρίξω την ηθική του Ρ/Κ κλήρου ούτε την τυχόν άσπιλη υπόληψη ενός 'αλάθητου' Ποντίφηκα αλλά να επιστήσω την προσοχή στα ερχόμενα. Όπως βάλλεται σήμερα ο πρώτος της Ρ/Κ Εκκλησίας από τη νέα τάξη πραγμάτων, στοχεύοντας στην ηθική του, έτσι θα βληθεί αύριο ο πρώτος κάθε μεγάλης θρησκευτικής κοινότητας ή μορφώματος ώστε στο κενό του θώκου του να στηθεί ο νεοταξικός άρχοντας ο οποίος θα συνταιριάξει τα χαρακτηριστικά του πολιτικά ορθού και του ιδεολογικά ελκυστικού.
Εμείς πού στεκόμαστε; Ποια θα είναι η θέση μας όταν θα καταγγέλονται για σκάνδαλα ηθικά, οικονομικά, πολιτικά οι ποιμένες μας; Εδώ θα αποβεί σωτήρια η σχέση μας με το Χριστό. Όποιος από τώρα είναι και θα παραμείνει ενωμένος με τον Κύριο, και ο οποίος θα λαμβάνει ζωή από το Ποτήριο της Ζωής, αφ΄ενός μεν θα μπορεί να διακρίνει το αληθές από το ψευδές των καταγγελλομένων, αφ΄ετέρου δε δεν θα εξαρτάται η πίστη του από το πρόσωπο του καταγγελλομένου ποιμένα του αλλά από το πρόσωπο του Κυρίου μας. Άλλωστε, ο Κύριος προετοίμασε τους Μαθητές και Αποστόλους για παρόμοιες διώξεις. 'αμήν αμήν λέγω υμίν, ουκ έστι δούλος μείζων του κυρίου αυτού, ουδέ απόστολος μείζων του πέμψαντος αυτόν. ει εμέ εδίωξαν και υμάς διώξουσιν ει το λόγον μου ετήρησαν και τον υμέτερον τηρήσουσι' (Ιω. κεφ. 15).
Ο πνευματικός πόλεμος είναι πάντοτε επί θύραις, τις θύρες της ψυχής μας. Ας καιροφυλακτούμε.
Σεβαστέ π. Γεώργιε, φίλες & φίλοι.
ΑπάντησηΔιαγραφήΌλα όμως αυτά, είναι «λογικά» για την Νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, κι επομένως, ως προς αυτό, δεν μπορούμε και δεν δικαιούμεθα να τους ψέξουμε για τις πολιτικές τους, παρά μόνο για την ιδεολογία τους. Και τούτο διότι η ιδεολογία αυτή, δεν πιστεύει ουδόλως στη κοινωνία, για την οποία πάντα διερωτάται, όπως κάποτε η Θάτσερ, «τι πράγμα είναι αυτό;». Η απάντησή τους, είναι ότι δεν είναι τίποτα. Δεν υπάρχει κοινωνία, υπάρχουν μόνο άτομα. Δεν υπάρχει καν οικογένεια (δεν είναι ίσως τυχαίο ότι η οικονομική αλληλεγγύη μεταξύ των μελών μιας οικογένειας, π.χ. του πατέρα στα παιδιά του, θεωρείται «δάνειο» και φορολογείται ως τέτοιο, σαν είναι μια εμπορική συναλλαγή!). Νεοφιλελευθερισμός και ακραίος αριστερισμός, (σταλινισμός), συναντώνται σε πολλά σημεία. Ο Francis Fukuyama (Εμπιστοσύνη, οι Κοινωνικές Αρετές και η Δημιουργία της Ευημερίας, εκδ. Νέα Σύνορα – Α. Α. Λιβάνη, Αθήνα 2000) μας υπενθυμίζει ότι «Οι Κινέζοι Κομμουνιστές ανήλθαν στην εξουσία το 1949, αποφασισμένοι να σπάσουν τον έλεγχο της οικογένειας στην κινεζική κοινωνία. Πίστευαν λανθασμένα ότι η παραδοσιακή πατρογραμμική κινεζική οικογένεια ήταν απειλή για τον οικονομικό εκσυγχρονισμό. Όμως, είδαν επίσης, με μεγαλύτερη σαφήνεια, ότι η οικογένεια ήταν πολιτικός ανταγωνιστής, που αποδυνάμωνε τον έλεγχο τον οποίο θα έπρεπε να έχουν η ιδεολογία και έθνος σε αυτή την εκτεταμένη χώρα» (σελ. 148). Οι νεοφιλελεύθερες συνταγές, το επιχειρούν αυτό με άλλο «μείγμα» πολιτικών. Μέσω «ρυθμίσεων» που συνεπάγονται ευρύτερη κοινωνική απορρύθμιση, που με της σειρά της ελπίζεται ότι θα απορρυθμίσει και την οικογένεια & ΚΑΘΕ ΣΥΛΛΟΓΙΚΌΤΗΤΑ(πχ.ΕΝΟΡΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑ) που αποτελεί τον σκληρό πυρήνα αυτού του κατ΄ αυτούς ανύπαρκτου «πράγματος» : τη κοινωνία. Άλλωστε, μια διαλυμένη ΚΟΙΝΩΝΙΑ με διαλυμένη οικογένεια, είναι οικονομικά πιο συμφέρουσα για το σύστημα. Π.χ., ένα διαζύγιο, από οικονομική άποψη σημαίνει, ότι από εκεί που μέχρι τώρα υπήρχε ένα σπίτι που έμεινε το ζευγάρι, υπήρχε μια κουζίνα, ένα ψυγείο, μια τηλεόραση, ένα πλυντήριο, και γενικά μια οικοσκευή, με τη διάλυση όλα αυτά διπλασιάζονται κινώντας την αγορά! Όπως σημειώνει σχετικά ο George Gilder (Πλούτος και Φτώχεια, εκδ. Ροές, Αθήνα, 1999) αναφερόμενος στις ΗΠΑ και ειδικότερα στο πόσο απατηλά συμπεράσματα μπορεί κάποιος να εξάγει στηριζόμενος στο ΑΕΠ σημειώνει (σημειώσατε πάντως ότι το βιβλίο γράφτηκε πριν το 1980) : «Το κυριότερο παραπλανητικό στοιχείο του αυξανόμενου ΑΕΠ, στη δεκαετία του ’70, ήταν ότι προερχόταν από τη διάλυση των οικογενειών. Ο πιο εμφανής παράγων –τα διαζύγια- τείνει να διογκώσει το εθνικό εισόδημα, αυξάνοντας τη χρήση κατοικιών, εστιατορίων, παιδικών σταθμών και οικιακών βοηθών, αυξάνοντας έτσι τον αριθμό των απασχολουμένων. Οι διαζευγμένοι, άντρες και γυναίκες, πίνουν πολύ περισσότερο, υποφέρουν συχνότερα από πνευματικές και σωματικές ασθένειες και ξοδεύουν περισσότερα χρήματα για κοινωνικές υπηρεσίες κάθε είδους. Μεταξύ 1965 και 1979, ο ετήσιος αριθμός των διαζυγίων αυξήθηκε από 479.000 σ’ ένα εκατομμύριο και έδωσε πλασματική αύξηση στο ΑΕΠ. Οι γάμοι στο μεταξύ, όπως δείχνει το παράδειγμα του άντρα που παντρεύεται την υπηρέτριά του, μπορεί να πει κανείς ότι μειώνουν το ΑΕΠ…» (σελ. 31). Επομένως, οι πολιτικές τους, που οδηγούν στη κοινωνική απορύθμιση, είναι πολιτικές συνεπείς προς την ιδεολογία τους, κι επομένως, τουλάχιστον για τούτη τη συνέπειά τους, τους πρέπει κι ένα «μπράβο», ένα «μπράβο» που όσο το δικαιούνται, άλλο τόσο η πραγματικότητα αυτή αποτελεί όνειδος για όλους εκείνους που τάχα πασχίζουν για τη διατήρηση των κοινωνιών και για ένα κράτος με κοινωνικό πρόσωπο, για όλους τους παραδομένους στην απάτη του ΜΟΝΕΤΑΡΙΣΤΙΚΟΥ μονόδρομου.
ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΗΛΙΟΠΟΥΛΟΣ
Καλημέρα, Καλό Μήνα και Καλό Σ/Κ!
ΑπάντησηΔιαγραφή