Γίνεσαι λοιπόν πενηνταενός
κι ήρθε της αλήθειας ο καιρός,
μέτρησες τα λάθη σου,
ψήφισες τα πάθη σου,
είπες 'δεν ανήκω κανενός'.
Φύτρωσες σε μια χαμομηλιά
κι έκανες λουλούδια και τσαμπιά
τώρα λες ΄ξερίζωσε!,
άλλος σπόρος ρίζωσε
μέσα στην ανήσυχη καρδιά'.
Έφαγες ψωμί το πιο γλυκό
με κρασί μειγμένο και νερό,
τώρα άλλα ρέματα
που ξεπλένουν αίματα
σαν να βρήκες έκανες, θαρρώ.
Πίστεψε για χάρη σου ο ντουνιάς,
είπε 'θεία τρέλλα κουβαλάς'
τώρα το μποστάνι Του
που θα γίνει αλάνι του,
πες μου αλήθεια πόσο το πονάς;
Γίνεσαι λοιπόν πενηνταενός.
Κι έπρεπε να γίνει κουρνιαχτός;
Με λευκό πουκάμισο
ύψωσες παράμεσο
-κάνε λίγο κράττει ο καιρός!
