Δεν κάναμε λάθος υπολογισμό. Το 2009 δεν το διαδέχθηκε το 2012. Η λογική αλληλουχία του χρόνου δεν είχε νόημα να διασπαστεί. Ωστόσο, όλο και περισσότερο αυξάνονται εκείνοι που ξεχνούν να ζήσουν στο 2010, φοβούμενοι το μεθαύριο.
Πώς προέκυψαν όλα αυτά; Είναι δύσκολο για τον πεπερασμένο άνθρωπο να κατανοήσει την αιωνιότητα. Η συνεχής ανακύκληση του χρόνου, η ανατολή και η δύση του ήλιου, η εναλλαγή των εποχών, αλλά πάνω απ’όλα ο σύντομος βίος του ανθρώπου πάνω στη γη μάς δυσχεραίνουν να κατανοήσουμε την έκταση της έννοιας του χρόνου. Κάποια στιγμή τρομάζουμε από αυτή την αέναη κίνησή του προς τα μπρος και φανταζόμαστε ένα τέλος, μία στάση, μία ανάπαυλα.
Αυτή η ανάπαυλα ορίστηκε καλύτερα στα ημερολόγια. Οι Μάγιας είχαν τρία τέτοια ημερολόγια. Ένα 260 ημερών (13μήνες x 20 ημέρες), ένα 365 ημερών και ένα άλλο 5.125 ετών. Το τελευταίο αυτό ημερολόγιο, γνωστό και ως Μεγάλη Μέτρηση αρχίζει την μέτρηση το 3113 π.Χ. και περατώνεται στις 20 Δεκεμβρίου του 2012. Οι Μάγιας δεν έζησαν πέρα από το 1450 π.Χ. για να μας πουν πώς θα αντιμετώπιζαν το τέλος του μεγάλου ημερολογίου τους, όμως ο Τζόζεφ Λόρενς, αμερικανός φυσικός και συγγραφέας του βιβλίου ‘Αποκάλυψη 2012’ ταυτίζει το τέλος του ημερολογίου με τη συντέλεια του κόσμου (περιοδικό Focus, τεύχος Νοεμβρίου 2009).
Πολύ δεν θέλει κανείς με μεταφυσικές ανησυχίες για να ενισχύσει αυτή τη θεωρία. Έτσι, αναζητήθηκαν και άλλες ενδείξεις, αστρονομικές κυρίως, οι οποίες να συντείνουν σε μια πιθανή συντέλεια και φυσικά βρέθηκαν, επειδή ό,τι επιθυμεί κανείς πολύ, το βρίσκει. Επινοήθηκε από τον Ζεκαράια Σίτσιν ο πλανήτης Νιμπίρου (πλανήτης της μετάβασης στα σουμεραϊκά) με χρόνο περιστροφής γύρω από τον ήλιο μας τα 3.600 γήινα έτη, ο οποίος, αν και άγνωστος στους αστρονόμους, έρχεται από το εσώτερο διάστημα να πλήξει τη γήινη ισορροπία του μαγνητικού πεδίου της γης ακριβώς στο τέλος του 2012.
Η ιδέα της συντέλειας έδωσε υλικό στην έβδομη τέχνη ώστε ήδη να έχει προβληθεί μία ανάλογη ταινία και να ακολουθεί η παραγωγή άλλων τριών με εφέ κατακλυσμών, παγετώνων και άλλων ακραίων γεωλογικών μεταβολών.
Επανερχόμενος στην αρχική μου ιδέα, της αδυναμίας δηλαδή κατανοήσεως της ευρύτητας του χρόνου, θεωρώ φυσιολογική την ύπαρξη μιας τέτοιας τάσης στον ανθρώπινο πολιτισμό. Οι Θεσσαλονικείς της εποχής του αποστόλου Παύλου περίμεναν την εγγύτητα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου στην εποχή τους. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς σταμάτησαν και την εργασία ως μη έχουσα νόημα. Ο απόστολος Παύλος μέμφεται αυτή τους τη στάση και τους νουθετεί. (Β΄ Θεσ. 3:12). Πολύ αργότερα, ο δυτικός μεσαίωνας έδωσε πολλές προφητείες εγγύτητας της συντέλειας του κόσμου κάποιες από τις οποίες πυροδότησε ο Νοστράδαμος (1503-1566). Φυσικά, καμία από αυτές δεν επαληθεύτηκε, ο κόσμος όμως έφτασε αρκετές φορές στο αποκορύφωμα της αγωνίας του και πήρε άλλη μια ανάσα ζωής με τη διάψευσή τους.
Θεολογικά, το τέλος του κόσμου θα έρθει από το αγωνιώδες αίτημα του πιστού λαού του Θεού να σταματήσει οι βάσανοι από την ανηλεή καταδίωξή του και δεν θα είναι τυχαίο αστρονομικό γεγονός. Το τέλος του κόσμου προϋποθέτει ευαγγελισμό όλων των εθνών, εγκαθίδρυση της ανομίας πάνω στη γη και δίωξη της Εκκλησίας του Χριστού. Θα έρθει ως λύτρωση για τη δημιουργία μιας καινούργιας γης και νέων ουρανών και όχι ως αναπάντεχη προσβολή. Θα είναι μεν ξαφνική αλλά όχι άλογη. Για όσους εμπιστευόμαστε το Δημιουργό, γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε ουράνια μεταβολή συμβαίνει μέσα στο άπειρο σχέδιό Του και τίποτε δεν είναι ά-λογο/τυχαίο. Εκείνος που συγκρατεί τα ουράνια σώματα στην περιστροφή του στο διάστημα, Εκείνος φροντίζει και για το τελευταίο αθέατο οργανισμό στο βάθος του ωκεανού. Έδωσε δε σημείο της μη διασάλευσης αυτής της φυσικής ισορροπίας στο Νώε το φαινόμενο του ουράνιου τόξου, δηλώνοντας πως δεν θα πλήξει τη γη ξανά μετά τον τελευταίο κατακλυσμό.
Συνεπώς, καταστροφολογικά σενάρια και ταινίες αντιβαίνουν στην προνοητική και δημιουργική ενέργεια του Θεού και θεοποιούν τις φυσικές δυνάμεις ξεχνώντας ηθελημένα το Δημιουργό και συνηρητή του σύμπαντος. Εκείνος που επέτρεψε να περάσουμε αισίως στα 2010 χρόνια από τον ερχομό του Υιού Του στη γη, με σάρκα, θα επιτρέψει και τη διάβασή μας από το έτος 2012 στο 2013.
Πώς προέκυψαν όλα αυτά; Είναι δύσκολο για τον πεπερασμένο άνθρωπο να κατανοήσει την αιωνιότητα. Η συνεχής ανακύκληση του χρόνου, η ανατολή και η δύση του ήλιου, η εναλλαγή των εποχών, αλλά πάνω απ’όλα ο σύντομος βίος του ανθρώπου πάνω στη γη μάς δυσχεραίνουν να κατανοήσουμε την έκταση της έννοιας του χρόνου. Κάποια στιγμή τρομάζουμε από αυτή την αέναη κίνησή του προς τα μπρος και φανταζόμαστε ένα τέλος, μία στάση, μία ανάπαυλα.
Αυτή η ανάπαυλα ορίστηκε καλύτερα στα ημερολόγια. Οι Μάγιας είχαν τρία τέτοια ημερολόγια. Ένα 260 ημερών (13μήνες x 20 ημέρες), ένα 365 ημερών και ένα άλλο 5.125 ετών. Το τελευταίο αυτό ημερολόγιο, γνωστό και ως Μεγάλη Μέτρηση αρχίζει την μέτρηση το 3113 π.Χ. και περατώνεται στις 20 Δεκεμβρίου του 2012. Οι Μάγιας δεν έζησαν πέρα από το 1450 π.Χ. για να μας πουν πώς θα αντιμετώπιζαν το τέλος του μεγάλου ημερολογίου τους, όμως ο Τζόζεφ Λόρενς, αμερικανός φυσικός και συγγραφέας του βιβλίου ‘Αποκάλυψη 2012’ ταυτίζει το τέλος του ημερολογίου με τη συντέλεια του κόσμου (περιοδικό Focus, τεύχος Νοεμβρίου 2009).
Πολύ δεν θέλει κανείς με μεταφυσικές ανησυχίες για να ενισχύσει αυτή τη θεωρία. Έτσι, αναζητήθηκαν και άλλες ενδείξεις, αστρονομικές κυρίως, οι οποίες να συντείνουν σε μια πιθανή συντέλεια και φυσικά βρέθηκαν, επειδή ό,τι επιθυμεί κανείς πολύ, το βρίσκει. Επινοήθηκε από τον Ζεκαράια Σίτσιν ο πλανήτης Νιμπίρου (πλανήτης της μετάβασης στα σουμεραϊκά) με χρόνο περιστροφής γύρω από τον ήλιο μας τα 3.600 γήινα έτη, ο οποίος, αν και άγνωστος στους αστρονόμους, έρχεται από το εσώτερο διάστημα να πλήξει τη γήινη ισορροπία του μαγνητικού πεδίου της γης ακριβώς στο τέλος του 2012.
Η ιδέα της συντέλειας έδωσε υλικό στην έβδομη τέχνη ώστε ήδη να έχει προβληθεί μία ανάλογη ταινία και να ακολουθεί η παραγωγή άλλων τριών με εφέ κατακλυσμών, παγετώνων και άλλων ακραίων γεωλογικών μεταβολών.
Επανερχόμενος στην αρχική μου ιδέα, της αδυναμίας δηλαδή κατανοήσεως της ευρύτητας του χρόνου, θεωρώ φυσιολογική την ύπαρξη μιας τέτοιας τάσης στον ανθρώπινο πολιτισμό. Οι Θεσσαλονικείς της εποχής του αποστόλου Παύλου περίμεναν την εγγύτητα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου στην εποχή τους. Μάλιστα, κάποιοι από αυτούς σταμάτησαν και την εργασία ως μη έχουσα νόημα. Ο απόστολος Παύλος μέμφεται αυτή τους τη στάση και τους νουθετεί. (Β΄ Θεσ. 3:12). Πολύ αργότερα, ο δυτικός μεσαίωνας έδωσε πολλές προφητείες εγγύτητας της συντέλειας του κόσμου κάποιες από τις οποίες πυροδότησε ο Νοστράδαμος (1503-1566). Φυσικά, καμία από αυτές δεν επαληθεύτηκε, ο κόσμος όμως έφτασε αρκετές φορές στο αποκορύφωμα της αγωνίας του και πήρε άλλη μια ανάσα ζωής με τη διάψευσή τους.
Θεολογικά, το τέλος του κόσμου θα έρθει από το αγωνιώδες αίτημα του πιστού λαού του Θεού να σταματήσει οι βάσανοι από την ανηλεή καταδίωξή του και δεν θα είναι τυχαίο αστρονομικό γεγονός. Το τέλος του κόσμου προϋποθέτει ευαγγελισμό όλων των εθνών, εγκαθίδρυση της ανομίας πάνω στη γη και δίωξη της Εκκλησίας του Χριστού. Θα έρθει ως λύτρωση για τη δημιουργία μιας καινούργιας γης και νέων ουρανών και όχι ως αναπάντεχη προσβολή. Θα είναι μεν ξαφνική αλλά όχι άλογη. Για όσους εμπιστευόμαστε το Δημιουργό, γνωρίζουμε ότι οποιαδήποτε ουράνια μεταβολή συμβαίνει μέσα στο άπειρο σχέδιό Του και τίποτε δεν είναι ά-λογο/τυχαίο. Εκείνος που συγκρατεί τα ουράνια σώματα στην περιστροφή του στο διάστημα, Εκείνος φροντίζει και για το τελευταίο αθέατο οργανισμό στο βάθος του ωκεανού. Έδωσε δε σημείο της μη διασάλευσης αυτής της φυσικής ισορροπίας στο Νώε το φαινόμενο του ουράνιου τόξου, δηλώνοντας πως δεν θα πλήξει τη γη ξανά μετά τον τελευταίο κατακλυσμό.
Συνεπώς, καταστροφολογικά σενάρια και ταινίες αντιβαίνουν στην προνοητική και δημιουργική ενέργεια του Θεού και θεοποιούν τις φυσικές δυνάμεις ξεχνώντας ηθελημένα το Δημιουργό και συνηρητή του σύμπαντος. Εκείνος που επέτρεψε να περάσουμε αισίως στα 2010 χρόνια από τον ερχομό του Υιού Του στη γη, με σάρκα, θα επιτρέψει και τη διάβασή μας από το έτος 2012 στο 2013.
