Από την πτώση των πύργων στο Μανχάταν και εντεύθεν έχουμε αντιληφθεί πως η αναίτια αφαίρεση πολλών ανθρώπινων ζωών -εν ριπή οφθαλμού- αποτελεί πλέον την εύκολη λύση για την επίτευξη πολιτικο-στρατηγικών στόχων. Αρκεί ένας μανάβης στη Λιβύη, ένας μαθητής στα Εξάρχεια για ένα ξεσηκωμό, ένας ξεκληρισμός στα γραφεία μιας σατιρικής εφημερίδας για ένα θρησκευτικό πόλεμο.
Όταν πλέον έχουν εκλείψει οι προφάσεις για μια εισβολή στη Συρία και μια σύρραξη στην Ουκρανία, η παγκοσμιότητα θα κινηθεί πολεμικά με ένα θρησκευτικό πόλεμο. Γιατί, είναι δυνατόν να μείνει αναπάντητο το κτύπημα στο Παρίσι; Δεν θα υπάρξουν θερμόαιμοι 'χριστιανοί' που θα επιτεθούν αναίτια σε λατρευτικές συνάξεις μουσουλμάνων; Βάζω δε το 'χριστιανοί' εντός εισαγωγικών επειδή η μόνη βία που αναγνωρίζει ο Χριστός είναι 'ο βιασμός της βασιλείας των ουρανών' και καμμιά άλλη. Πώς όμως θα μπουν χριστιανισμός και Ισλάμ στο ίδιο τσουβάλι; Πώς θα απαξιωθούν τα μέλη των δύο θρησκειών ως φανατικά και μισαλλόδοξα, ως αντιδημοκρατικά και πολεμοχαρή παρά μόνο αν αρχίσουν να αιματοκυλούν οι μεν τους δε;
Έναν δεν συμφέρει η ειρηνική συνύπαρξη όλων των θρησκειών. Αυτόν που έχει σχέδιο να τις αντικαταστήσει με μία, γενική, παγκόσμια θρησκεία, μία πανθρησκεία. Σε αυτή του την προσπάθεια θα βρει συμπαραστάτες όλους τους χλιαρούς και αδιάφορους. Όλους εκείνους που δεν αντιλαμβάνονται γιατί δεν 'τα βρίσκουμε' οι πιστοί και οι 'άπιστοι' μεταξύ μας. Γιατί η εμμονή στο όνομα (Θεός, Αλλάχ) πρέπει να είναι παράγοντας μίσους και πολεμικών σφαγών. Εν μέρει δίκιο έχουν. Οι θρησκείες θα πρέπει να τείνουν στην πνευματική ανύψωση των ανθρώπων προς το θείο και όχι στην εξόντωσή τους. Είτε μονοθεϊστικές και εξ αποκαλύψεως, είτε εθνικές και προγονολατρικές, οι θρησκείες οφείλουν να είναι ανεκτικές και όπου θίγονται να προσφεύγουν στα μέσα που ορίζει ο νόμος για την αποκατάσταση της προσβολής που τους γίνεται.
Ο σεβασμός της θρησκευτικής ιδιοπροσωπίας οφείλει να είναι εντεταγμένος στα κοινωνικά πλαίσια που αυτή ζει και εκφράζεται. Εάν το κοινωνικό πλαίσιο είναι ασύμβατο με την συνύπαρξη αυτής της θρησκευτικής ιδιοπροσωπίας, τότε, τα μέλη της θιγόμενης θρησκείας έχουν δύο επιλογές: είτε να ιδρύσουν μία κοινότητα εκτός των ορίων της κοινωνίας (βλ. Amish) είτε να προσπαθήσουν να αλλάξουν την κοινωνία στην οποία μετέχουν ώστε να γίνουν σεβαστοί.
Η αλλαγή αυτή συντελείται με πολλούς τρόπους δύο εκ των οποίων είναι ο προσηλυτισμός και ο εκφοβισμός. Κανένας από τους δύο δεν ηχεί όμορφα στα αυτιά δημοκρατικών πολιτών, ο δεύτερος όμως αναιρεί το πανανθρώπινο δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του καθενός να πιστεύει όπως θέλει. Εδώ λοιπόν σφάλλουν όσοι αναρωτιούνται γιατί 'δεν τα βρίσκουμε' χριστιανοί και μουσουλμάνοι. Επειδή η κοσμοαντίληψη των δύο θρησκειών είναι τελείως διαφορετική. Ενώ για το χριστιανό ο Θεός δοξάζεται όταν η αγάπη Του κατακτήσει τις καρδιές όλων των ανθρώπων για το μουσουλμάνο ο Αλλάχ δοξάζεται όταν ο νόμος του (Σαρία) κατακτήσει όλες τις ανθρώπινες κοινωνίες. 'Νόμος' ανήλεος, σεξιστικός και απάνθρωπος.
Είναι τυχαίο που στις 57 μουσουλμανικές χώρες όπου εφαρμόζεται η Σαρία καταπατώνται κατάφωρα τα ανθρώπινα δικαίωματα; Θρησκευτική αδιαφορία υπάρχει και σε μουσουλμανικές κοινωνίες όπως και σε χριστιανικές. Θρησκευτική ανεκτικότητα όμως μόνο στις δεύτερες εξ αυτών. Όταν λοιπόν αμαλγαμοποιούνται οι κοινωνίες τίθεται εντονότερο το θέμα της ανεκτικότητας. Κάτι σαν τον πόλεμο Βορείων και Νοτίων. Η Ευρώπη σήμερα αμαλγαμοποιείται αλλά ο συγκερασμός των κοινωνιών δεν συνεπάγεται και συγκερασμό των θρησκειών. Εκτός αν αυτός επιβληθεί εξουσιαστικά.
Μία παγκόσμια εξουσία, ένα παγκόσμιο νόμισμα, μία παγκόσμια θρησκεία. Ο νοών νοείτω.
