Ο πατέρας ξέχασε το παιδί του στο αυτοκίνητο και το θυμήθηκε μόνο αργά το απόγευμα της Τρίτης, όταν το αναζήτησε η μητέρα του. Το τραγικό περιστατικό συνέβη στη Λάρνακα 07:33
Σοκαρισμένη είναι η κοινή γνώμη της Κύπρου από την ασύλληπτη οικογενειακή τραγωδία με το θάνατο πεντάχρονου παιδιού, το οποίο ξεψύχησε - πιθανότατα από θερμοπληξία - στο αυτοκίνητο του πατέρα του, ιατρού στο επάγγελμα, ο οποίος μετέβη εσπευσμένα στην εργασία του, ξεχνώντας το μικρό του γιο στο όχημα.
Το αυτοκίνητο του γιατρού μεταφέρεται στην Αστυνομία. Στο πίσω κάθισμα βρέθηκε το άψυχο σώμα του πεντάχρονου αγοριού. Πηγή: Φιλελεύθερος
Στο δρόμο για το νηπιαγωγείο, ο πατέρας κλήθηκε εσπευσμένα στην ιδιωτική κλινική όπου εργάζεται, λόγω επείγοντος περιστατικού.
Στην προσπάθειά του να σώσει άλλες ζωές, ο πατέρας, ορθοπεδικός στην ειδικότητα, ξέχασε το παιδί του στο αυτοκίνητο και το θυμήθηκε μόνο αργά το απόγευμα της Τρίτης, όταν η μητέρα του, γύρω στις 16:30 το απόγευμα, μετέβη στο νηπιαγωγείο για να το παραλάβει.
Εκεί της είπαν ότι το παιδί δεν είχε πάει σχολείο. Επικοινώνησε αμέσως με τον σύζυγό της, ο οποίος εκείνη τη στιγμή θυμήθηκε ότι το παιδί παρέμεινε για ώρες κλειδωμένο στο αυτοκίνητό του.
Εστειλε την αναισθησιολόγο της κλινικής και μία νοσοκόμα για να δουν τι γίνεται. Οι δύο γυναίκες βρήκαν το αγοράκι αναίσθητο στο πίσω κάθισμα του αυτοκινήτου. Δίπλα του βρισκόταν η τσάντα για το νηπιαγωγείο και ένα άδειο μπουκαλάκι νερού. Ανέβασαν γρήγορα το παιδί στην κλινική αλλά ήταν ήδη αργά.
Το αυτοκίνητο βρισκόταν σταθμευμένο και κλειδωμένο σε εξωτερικό χώρο της κλινικής. Αμέσως ειδοποιήθηκε η Αστυνομία, άνδρες της οποίας μετέβησαν επί τόπου σε μια πρώτη εκτίμηση δεν απέκλεισαν το ενδεχόμενο το μικρό αγοράκι να πέθανε από θερμοπληξία.
ΤΟ ΣΧΟΛΙΟ:
Διαβάζοντας σοκαρισμένος κανείς το ανωτέρω περιστατικό αναρωτιέται: έχουμε να κάνουμε με συγκρουόμενα καθήκοντα ή με βαρειά αμέλεια;
Είναι δυνατόν ο ανθρώπινος εγκέφαλος να ‘κλειδώσει’ για όλα όσα συμβαίνουν γύρω του και να επικεντρωθεί σε ένα μόνο αντικείμενο;
Νομίζω ότι και στα τρία ερωτήματα η απάντηση είναι παραδόξως καταφατική.
Κατά πρώτον η σύγκρουση καθηκόντων είναι έντονη σε άτομα με ισχυρό το αίσθημα της ευθύνης. Δεν είναι λίγες φορές που παραγνωρίζουμε την ανάγκη της οικογένειας, η οποία ως οικεία αναμένουμε να έχει και την ανάλογη κατανόηση, έναντι της επαγγελματικής ευθύνης. Τη στιγμή που επέλεξε ο πατέρας του θύματος να αφήσει το γιο του σε κλειδωμένο (ίσως για να μην τον κλέψουν) αμάξι σε ανοιχτό χώρο στάθμευσης αντί να τον πάρει μαζί του στην κλινική, έκανε ό,τι θα είχε κάνει πολλές φορές στο παρελθόν χωρίς μεγάλο δισταγμό. Έβαζε την επαγγελματική ευθύνη πρώτη σε σχέση με την οικογένεια. Πολλές φορές θα είχε αφήσει την οικογένεια, ακόμη και νύχτα, για να τρέξει να συνδράμει έναν ασθενή του. Την έλλειψή του ανεπλήρωνε η σύζυγός του. Όμως αυτή τη φορά δεν υπήρξε κάποιος να αναλάβει την οικογενειακή ευθύνη που εκείνος απεμπολούσε. Και συνέβη το μοιραίο.
Η πράξη του πιστεύουμε πως δεν είχε δόλο κατά κανένα τρόπο. Ωστόσο, ως γιατρός ώφειλε να γνωρίζει ότι ούτε ζώο δεν αφήνουμε κλεισμένο μέσα σε αυτοκίνητο για τον κίνδυνο τυφλώσεως από τη συγκέντρωση των ηλιακών ακτίνων μέσω του παρμπρίζ, πόσο μάλλον νήπιο. Εδώ το πατρικό ένστικτο δεν λειτούργησε σωστά είτε δεν λειτούργησε καθόλου. Και θέτουμε εύλογα το ερώτημα: Αν στη θέση του πατέρα βρισκόταν μια αντίστοιχα υπεύθυνη επαγγελματίας γιατρός μητέρα, υπήρχε περίπτωση να δράσει με τον ίδιο τρόπο; Να καθησυχάσει το παιδί της και να το αφήσει μόνο του σε ένα κλειδωμένο αυτοκίνητο έστω και για λίγο;
Ένα τρίτο θέμα είναι οι αβαρίες που κάνουμε και δεν ξέρω αν είναι χαρακτηριστικό μόνο των Ελλήνων. Θεωρούμε ότι η υπέρβαση, όταν είναι μικρή, δεν θα προκαλέσει κίνδυνο και είναι θεμιτή. Αν εργαστούμε ή καταναλώσουμε λίγο περισσότερο, αν παραβούμε τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας λίγο, αν παρεκκλίνουμε εν γένει λίγο, δεν κινδυνεύουμε να ανατρέψουμε την ισορροπία στη ζωή μας. Με τη διαφορά ότι αυτό το λίγο της πρώτης φοράς, γίνεται κανόνας για τη δεύτερη και ποτέ δεν επανερχόμαστε στα όρια ασφαλείας. Άφησε ο γιατρός, όπως νόμιζε, το νήπιο μόνο του για λίγο.
Ένα τέταρτο σημείο το οποίο με παρεξένεψε είναι πως καθ΄ όλη τη διάρκεια των ιατρικών του πράξεων δεν ‘θυμήθηκε’ την ύπαρξη του παιδιού του στη θέση που το είχε αφήσει. Προβληματίστηκα κατά πόσον επήλθε δαιμονικός σκοτισμός του νου είτε εξηγείται το θέμα νευρολογικά με την επίδραση της αμυγδαλής, του πρωτόγονου αυτού σημείου του εγκεφαλικού στελέχους το οποίο παραγκωνίζει την λειτουργία της λογικής κρίσης σε έκτακτα περιστατικά.
Μα δεν χαλάρωσε ούτε δευτερόλεπτο ο εγκέφαλος του πατέρα ώστε να θυμηθεί πως έχει ένα παιδί στην αναμονή; Τελικώς, κλίνω στο συνδυασμό ύπαρξης και των δύο παραγόντων, του οργανικού και του πνευματικού.
Το τραγικό αυτό περιστατικό δείχνει περισσότερο απ΄όλα ότι το αίσθημα ευθύνης που έχουμε, είτε επαγγελματικό είτε ηθικό, δεν αρκεί για να είμαστε ισορροπημένοι στις δράσεις μας. Είναι απαραίτητος ο θείος φωτισμός και η παραίνεση της θείας φωνής μέσα μας ώστε να αναπληρώνει τις ελλείψεις της 'αυτοδυναμίας' μας και να καλύπτει τα λάθη της άγνοιάς μας. Είναι καλύτερο να προσευχόμαστε παρά να αγωνιούμε. Ας αποδεχθούμε πως δεν εξαρτώνται τα πάντα από εμάς. Αντίθετα, όλα είναι στο χέρι του Θεού. Κι εμείς από το χέρι του Θεού λαμβάνουμε και παρέχουμε και στους άλλους.
* εφημερίδα Έθνος, φύλλο 2ας Ιουνίου 2010
