"καὶ οἶδεν ὁ Θεὸς ὅτι καλόν"

Κατά στάδια της δημιουργικής Του εργασίας ο τριαδικός Θεός επιβεβαιώνει το αγαθό αποτέλεσμα της δημιουργίας. 'και οίδεν ο Θεός ότι καλόν', 'και οίδεν ο Θεός ότι καλόν', 'και οίδεν ο Θεός ότι καλόν'. Με αυτό τον τρόπο επισφραγίζει την ευαρέσκειά Του και την ανάπαυσή Του στην κτίση η οποία φέρει την πλήρωσή της διά του 'είπεν ο Θεός'. Πράγματι, 'είπε και εγεννήθησαν, ενετείλατο και εκτίσθησαν'. 

 Δεν θα μπορούσε εξ αγαθού Θεού να υπάρξει μη αγαθή δημιουργία, ωστόσο, μοιάζει επιβεβλημένο να ακουστεί. Να ακουστεί σε επίπεδο οντολογικό ότι 'καλόν'. Τη δύναμη αυτής της οντολογικής θέσης την φέρει το ρήμα 'οίδε'. Γνωρίζει, έχει επιστασία και προσωπική εμπειρία. Δεν μπορεί κανείς να αντείπει περί τούτου. Αυτού του είδους η 'γνώση' η οντολογική, απαντάται και στο δένδρο της γνώσεως του καλού και του κακού. Ο πρωτόπλαστος δεν έχει εμπειρία μέχρις ότου γευθεί του καρπού του. Τότε διανοίγονται οι οφθαλμοί του και έχει οντολογική εμπειρία της ύπαρξεώς του και της γυμνότητός του. Είναι γυμνός έναντι του θείου. Αλλ' όχι εξαχριωμένος. 

 Μπορεί και μετά την πτώση να έχει εμπειρία του αγαθού και του κακού, των αγγελικών δυνάμεων όπως το χερουβείμ που φυλάσσει την είσοδο στην Εδέμ. Μετέχει δηλαδή του κριτηρίου της εμπειρικής γνώσεως. 

 Αυτή η εμπειρική γνώση τον προφυλάσσει και τον κατευθύνει. Γνωρίζει αν η θυσία του είναι αρεστή προς το Θεό, αν είναι δηλαδή αγαθή. Παράγει πολιτισμό σύμφωνα με το εσωτερικό του αυτό κριτήριο. 

 Αυτό το εσωτερικό κριτήριο του αγαθού Ισραηλίτη είναι που κάνει και τον Ναθαναήλ να αναφωνήσει: 'Συ ει ο Υιός του Θεού, συ ει ο βασιλεύς του Ισραήλ'.

 Και μετά, κάπου το χάνουμε; Ζούμε μόνο στον αισθητό κόσμο και όχι στον υπεραισθητό; Προσεγγίζουμε τα μυστήρια με πίστη αλλά όχι με βίωμα εμπειρίας; Δεχόμαστε τον καθαγιασμένο άρτο ως Σώμα Χριστού αλλά δεν είμαστε σε θέση να το διατρανώσουμε εξ ιδίας εμπειρίας; 

 Απολλωμένου του κριτηρίου είμαστε έρμαια των απόψεων των 'ειδικών' άλλων. Πώς μπορούμε να αντειπούμε περί της καθαρότητος του ναού και της μη μολυσματικής μετάδοσης νοσημάτων διά της λαβίδος όταν δεν βλέπουμε τ ί π ο τ ε; Είναι δυνατή η πίστη και η εμπειρία των παλαιών πατέρων να συγκρατήσει το νου από την υπακοή στη λοιμωξιολογία; Γι αυτό και περίλυποι ακούμε από στόματα λειτουργούντων ... ως εάν έχωσι οφθαλμούς και δεν βλέπωσι.

 Αντίστοιχα, τα έργα των ανθρώπων, τα σκευάσματα της μοριακής βιολογίας τα αποκαλούμε συλλήβδην ως 'αγαθά'; Με ποιο κριτήριο; Αυτό που απωλέσαμε; Τουλάχιστον ας δηλώσουμε άγνοια. Είναι φοβερό να χρησιμοποιήσουμε γι'αυτά τον όρο 'αγαθό' ως εάν προέρχονται εκ του αγαθού Θεού. 

 Καλύτερα να μην ομιλούμε παρά να ομιλούμε αυθαιρέτως. Και αν εύρομε έναν 'εμπειρικό' να τον φέρουμε εις το μέσον και αυτού να ακούσομε. Επειδή η Εκκλησία έχει κριτήριο και αυτό είναι κριτήριο αληθείας.

Les personnes non vaccinées seront considérées comme des surhumains pour deux raisons: la 1ère raison: Il faut un effort surhumain pour résister à la pression qui vous entoure pour se faire vacciner. 2ème raison: Le sang et le matériel vital des non vaccinés vaudront leur pesant d’or car il sera très rare d’avoir un corps non pollué par la protéine spike du vaccin.

΄όστις φθείρει τον ναόν του Θεού φθερεί τούτον ο Θεός' Α΄ Κορ. 3:17

Μας δίδεται εδώ η απάντηση εάν είναι δογματικό θέμα ή όχι επέμβαση στο σώμα μας το οποίο αποτελεί ναό του αγ. Πνεύματος, ναό του Θεού. Ο απόστολος Παύλος είναι ξεκάθαρος για την πνευματική διάσταση της φθοροποιού επεμβάσεως του ανθρώπου στο ίδιο του το σώμα. Η καταστροφή του σώματος επέχει την ολική καταστροφή από τον ίδιο το Θεό. Και δυο στίχους παρακάτω λέει ο Απόστολος και τα εξής: 'Μηδείς εαυτόν εξαπατάτω· ει τις δοκεί σοφός είναι εν υμίν εν τω αιώνι τούτω, μωρός γενέσθω, ίνα γένηται σοφός.' Η σοφία του ανθρώπου, συνολικά λεγόμενη σήμερα 'επιστήμη', έχει εκφύγει των ορίων της και έχει θεοποιηθεί. Δεν αντιστρατεύεται απλώς το Θεό. Τον αντικαθιστά στο νου των αδιάκριτων ακολούθων της. Και αν ο Θεός είναι ικανός σε μία θρησκεία για την επίλυση όλων των προβλημάτων των μελών της αγίας κοινότητάς Του, τώρα αυτό το ρόλο τον έχει αναλάβει η επιστήμη. Για τον ακόλουθο τής επιστήμης δεν υπάρχει άλυτο ζήτημα. Είναι απλά θέμα χρόνου. Ακούμε πως η αύξηση του προσδόκιμου της ζωής του ανθρώπου είναι θέμα χρόνου. Η διατήρησή του επί της γης επ'άπειρον και αυτό θέμα χρόνου. Πόσο μάλλον η εύρεση προστασίας από υπάρχουσες νόσους. Θέμα χρόνου. Τι ξεχνάμε; πως ακόμη και εάν η επιστήμη έχει συμβάλλει στην υποβοηθούμενη αναπαραγωγή δεν είναι αυτή η δημιουργός της ζωής. Πώς ακόμη και αν προσομοιώσει μορφές ζωές με αυτές που υπάρχουν στη φύση δεν κατέχει πλήρως τους μηχανισμούς λειτουργίας τους. Πώς εάν παράξει βιολογικά όπλα δεν είναι βέβαιο ότι μπορεί και να τα εξουδετερώσει. Κανένας ας μην εξαπατά τον εαυτό του νομίζοντας πως είναι σοφός. Γιατί; απαντά ο ίδιος Απόστολος: 'η γαρ σοφία του κόσμου τούτου μωρία παρά τω Θεώ εστι. γέγραπται γαρ· ο δρασσόμενος τους σοφούς εν τη πανουργία αυτών.' Δύο τινα: είτε ο Θεός έχει δώσει τη σοφία και την επιστήμη, οπότε δεν είναι πανουργία, είτε η σοφία και η επιστήμη δεν είναι εκ Θεού αλλά κοσμική και ίσως και πονηρή, οπότε ιστάμενη μπροστά στη δημιουργική και συντηρητική σοφία του Θεού είναι μωρία. Πόσο σοφή είναι η τελευταία στροφή του ποιήματος 'Ο μαθητευόμενος του μάγου' του Goethe. 'Denn als Geister ruft euch nur zu seinem Zwecke, erst hervor der alte Meister.' Ο κύριος των πνευμάτων, μόνο αυτός, μπορεί να τα υποτάξει. Όταν ο άνθρωπος γίνεται μαθητευόμενος μάγος (συνέντευξη Luc Montagnier στο γαλλικό κανάλι FranceSoir) ψωνίζει από κατάστημα μη εγκεκριμένων ειδών, αλλιώς, ψωνίζει θάνατο. Ας αγαπήσουμε και μια φορά τον εαυτό μας όπως μας αγάπησε ο Θεός. Ο Δημιουργός και συντηρητής του σύμπαντος κόσμου. Ας αφήσουμε σε Αυτόν και το θέλειν και το ενεργείν. Τα λοιπά είναι εκ του πονηρού.