Δύο διαφορετικές αρχιτεκτονικές προτάσεις Β΄

Η δεύτερη πρότασή μου αφορά στο χώρο του άλσους Γουδή και είναι τολμηρότερη. Λαμβάνοντας αφορμή από την ανέγερση υπαίθριου ναού έξω από το Ξυλόκαστρο, στα βόρεια του ψηφιδογραφημένου εκπληκτικού ναού της Φανερωμένης, προτείνω τη διαμόρφωση χώρου στο άλσος Γουδή σε ναό δύο επιπέδων. Το ανώτερο επίπεδο, υπέργειο, ασκεπές, όπως τα αρχαιοελληνικά θέατρα και στάδια, γραμμικό στον τύπο της μονόκλιτης βασιλικής, με σύνθρονο αλλά χωρίς αψίδα, με χαμηλό φράγμα πρεσβυτερίου, περιτοιχισμένο με ορθομαρμάρωση 2,20 μέτρων θα μπορεί να συνδυάζει τη λιτότητα της λατρείας και την επαφή με το φυσικό περιβάλλον. Το κατώτερο επίπεδο, υπόγειο, με φυσικό φωτισμό από υαλότουβλα και διακριτικό τεχνητό φωτισμό, κατάλληλο για τους χειμερινούς μήνες. Η δεύτερη αυτή λύση παρέχει ελάχιστη παρέμβαση στο φυσικό περιβάλλον, είναι ταπεινή και παραπέμπει στους χρόνους της διωκόμενης Εκκλησίας των κατακομβών, της μαρτυρικής αλλά και ενδόξου.

Σαφέστατα, οι δύο προτάσεις, της αναστήλωσης της βασιλικής του Ιλισσού και η ανωτέρω προϋποθέτουν μία διαφορετική από την κρατούσα προσέγγιση για το τι αναμένουμε από ένα καθεδρικό ναό.

Η παλαιοχριστιανική βασιλική του αγ. Λεωνίδη βρίσκεται χαμηλότερα από την επιφάνεια του οδοστρώματος της οδού Αρδηττού. Η προσέγγιση γίνεται μόνο με τα πόδια και μάλιστα πρέπει κανείς να κατέβει βαθμίδες όπως στο ναό της αγ. Σοφίας Θεσσαλονίκης.

Κάτι παρόμοιο ισχύει και στην πρόταση για τον υπαίθριο ναό του άλσους Γουδή. Ίσως για την προστασία του από ξαφνικές βροχοπτώσεις να είναι υπερυψωμένο κατά δύο ως τρεις βαθμίδες από το χώμα, αλλ΄όχι περισσότερο. Ο πιστός νοιώθει εκτεθειμένος στο μεγαλείο του ουρανού και συγχρόνως ελεύθερος από αρχιτεκτονικούς περιορισμούς. Στη δε υπόγειά του μορφή, αντιλαμβάνεται την εσωτερικότητα της πίστης και τη μυστική ενότητα του εκκλησιαστικού πληρώματος. Και άνω και κάτω από τη γη ζει εντονότερα και φυσικότερα το υπερφυσικό εντός του.