Γιατί νοιώθουμε ότι δεν ζούμε τη ζωή μας; Γιατί ενώ είμαστε πολυπράγμονες, ενώ γεμίζουμε τη μέρα μας με τόσες δραστηριότητες, νοιώθουμε στο τέλος της μέρας άδειοι; Τι είναι αυτό που μας λείπει και παραπονούμαστε ότι μας κλέβουν τη ζωή;
Η διάσπαση.
Πόσες φορές γυρίσαμε πίσω στο σπίτι για να ελέγξουμε αν πράγματι έχουμε κλείσει το μάτι της κουζίνας, αν έχουμε κατεβάσει το ρελέ του θερμοσίφωνα, αν κλειδώσαμε το αυτοκίνητο, αν... αν...; Για το λόγο ότι όταν κάναμε την πράξη, μηχανικά, δεν ήμασταν εκεί. Δεν ήμασταν εκεί ψυχή τε και σώματι. Ο νους είχε ήδη κάνει άλμα στην επόμενη δραστηριότητα, στην επόμενη αναγκαιότητα. Για να κάνει κι άλλο κι άλλο άλμα στη συνέχεια, ώστε στο τελευταίο άλμα της ημέρας στο κρεββάτι να μην θυμόμαστε τι απεκομίσαμε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Πώς να συμμαζέψουμε το νου μας να κάνουμε έναν απολογισμό της ημέρας; Ποιας ημέρας; Της ημέρας που πέρασε ή της ημέρας που θα έρθει; Εφόσον ο νους μας έχει ήδη ξεφύγει και σκέφτεται την αύριο.
Αυτή είναι η ζωή στην πόλη του 21ου αιώνα. Ένα τηλέφωνο που καλεί, μια τηλεόραση που βουϊζει, μια συνεχής απαίτηση από τον προϊστάμενο για να γίνει η εργασία "χθες"! Ως εάν όλοι ζητούν τον κατακερματισμό μας. Είτε σε επίπεδο εργασίας είτε σε επίπεδο πνευματικής τροφής. Αλήθεια, τόσες "προσφορές" τόσες πνευματικές γεύσεις που καταπίνονται αμάσητες, ανεπεξέργαστες και φυσικά αναπορρόφητες. Το καταστάλαγμα είναι ένα μωσαϊκό πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένων, μια απουσία στοιχειώδους πνευματικού οικοδομήματος: Η πλήρης διάσπαση του ατόμου.
Ακόμη και μέσα στο ναό του Θεού, γιατί δεν μπορούμε να συγκεντρωθούμε; Ανεβαίνουν στο νου, στην ησυχία του χώρου, όλα όσα προσπαθήσαμε να απωθήσουμε και ζητούν επιτακτικά επίλυση εκείνη την ώρα! Δεν μπορούμε να προσευχηθούμε, να πούμε δυο λέξεις στο Δημιουργό. Ή μάλλον λέμε. Σώσε με Κύριε! Σώσε με από το μυαλό μου που καταιγίζεται από σκέψεις άσχετες με Σένα, σώσε από το σύστημα που μόλις βγω από το ναό σου θα με κυνηγήσει αδυσώπητο, σώσε με από όσους θέλουν να καταφάγουν τις σάρκες μου και πάλι αχόρταγοι θα μείνουν. Σώσε με!
Ο δε Κύριος θα μας απαντήσει με την αποστροφή Του προς τη Μάρθα: "Μεριμνάς και τυρβάζη περί πολλά, ενός δε έστι χρεία". Αυτή είναι η συμφορά σου. Βάλε προτεραιότητες στη ζωή σου. Και τήρησέ τες. Κάνε ένα πράγμα τη φορά και να είσαι εκεί. Μην δίνεις υποσχέσεις που δεν μπορείς να τηρήσεις. Μάθε να λες 'όχι' που και που. Αν θελήσεις να είσαι σε όλους αρεστός θα μοιάσεις σε εκείνον που θέλησε να υπηρετεί δύο αφέντες: "ουδείς οικέτης δύναται δυσί κυρίοις δουλεύειν, ή γαρ τον ένα μισήσει και τον έτερον αγαπήσει ή ενός ανθέξεται και του ετέρου καταφρονήσει. ου δύνασθε Θεόν δουλεύειν και μαμωνά".
Κοιμήσου. Επωφελήσου της νύχτας και ξεκούρασε τον εγκέφαλό σου. Μην ξενυχτάς αδίκως μπροστά από μία οθόνη ή σε ένα μπαράκι. Ο εγκέφαλος θέλει το χρόνο του ύπνου για να συμμαζευτεί και να καθαρίσει από τις εντάσεις της ημέρας, να επεξεργαστεί τα προβλήματα και τα διλήμματα που του έθεσες, να αναπνεύσει.
Τέλος, βάλε ένα σκοπό για την αυριανή μέρα. Ένα. Και τήρησέ τον. Θυμήσου το "ενός δε εστί χρεία". Και άφησε την μεθαυριανή μέρα να φροντίσει τα εαυτής.
